లైంగిక సత్యాలు స్త్రీల శరీరాల్లో ఉంటాయా?
రామగోపాల్ వర్మ తీసిన కొత్త సినిమా ‘గాడ్, సెక్స్ అండ్ ట్రూత్’ పై ఆసక్తికరమైన చర్చ నడుస్తోంది. ఈ సినిమా లైంగికత పట్ల సాంప్రదాయిక ధోరణిని బద్దలుకొట్టి, లైంగిక విముక్తికి తోడ్పడుతుందని కొంత మంది వాదిస్తుంటే, ఇది పచ్చి వ్యాపార ధోరణితో స్త్రీ శరీరాన్ని వాడుకుని డబ్బు చేసుకునే చౌకబారు ప్రయత్నమని కూడా అనేకమంది భావిస్తున్నారు. తమాషాగా, తమ వంశ గౌరవాన్ని కాపాడుకోవటానికి, పరాయి మగాడి (అందులోను ముస్లిం) చేత పడకుండా ఉండటానికి మంటల్లో దూకే ఊహాత్మక రాణి పద్మిని నడుం కనిపించటం భారతీయ స్త్రీలని కించ పరుస్తోందని రాజపుట్ పురుషులు, స్త్రీలు నిరసనలు వ్యక్తం చేస్తుంటే, మరో పక్క, బట్టల్లేని తెల్ల జాతి స్త్రీ శరీరవాద తాత్వికత భారత దేశంలో లైంగిక విముక్తికి దారి తీస్తుందని మరో వర్గం పురుషులు, స్త్రీలు వాదిస్తున్నారు. ఇవి రెండు ఒకే సమయంలో జరగటం కేవలం యాధృచ్చికం కాదు. అలాగని లైంగిక సంబంధాల పట్ల మన హిపోక్రసికి నిదర్శనం మాత్రమే కూడా కాదు. లైంగికత సమాజ సంబంధాలనుండి విడివిడి వ్యక్తిగత విషయంగా పరిగణించాలనే ధోరణికి, వివిధ రకాల అంతరాలున్న సమాజంలో ఇటువంటి వ్యక్తివాద లైంగిక విముక్తికున్న సాధ్యాసాధ్యాలు, పర్యవసానాలు, పరిణామాల గురించి ఆలోచించాలన్న ధోరణికి మధ్య జరుగుతున్న సంఘర్షణ.
చాలామంది జీఎస్టీ సినిమాని అశ్లీల సినిమాగా, లేక ‘బ్లూ సినిమాగా’ చూస్తున్నారు గానీ, అది సరయిన అంచనా కాదేమో. సినిమాల్లో అస్లీలత గురించిన చర్చలు 1970ల్లో మొదలయినప్పుడు అవి స్త్రీశరీరాల ప్రదర్శన గురించి మాత్రమే జరగలేదు. అత్తా మామలకి, లేదా మొగుళ్ళకి అణిగిమణిగి ఉండాలని, స్త్రీలు బయటకి రాకూడదు, పనిచేయకూడదు వంటి ఫక్తు ఫ్యూడల్ పురుషాధిక్య ధోరణులకి వ్యతిరేకంగా కూడా నడిచేవి. 1990లకి వచ్చే సరికి ఈ విలువలన్నీ ఎదిరించలేని ‘గొప్ప సాంస్కృతిక విలువలు’ గా రూపు దిద్దుకోవటంతో అశ్లీలత అంటే స్త్రీల నగ్న, అర్ధ నగ్న శరీరాల్లో లేదా వారు వేసుకునే బట్టల్లో మాత్రమే అందరికీ కనపడటం మొదలయింది. అయితే, ప్రపంచీకరణ వ్యాపించిన తరువాత జరిగిన సాంస్కృతిక మార్పుల్లో (ఎంత రాజపుట్లు వాదించినా గానీ) ఈ వాదన కూడా కష్టమైంది. ఇంటర్నెట్ పోర్నోగ్రఫీ వెల్లువలా పొంగిన ప్రస్తుత సమయంలో, శరీర ప్రదర్శన పెద్ద విషయం కాకుండా పోయింది. ఇంకో పక్క తమని తాము తెరపై చూసుకోవాలనే యువతీ యువకులు తామే లైంగిక చర్యలని సినిమాగా తీసుకుంటున్నారు. సినిమా తెర మీద చూపే అర్ధ/నగ్నత్వాన్ని అశ్లీలతగా మాత్రమే చూడటం ఇప్పుడు కొంచెం కష్టం.
అసలు అశ్లీలత మారని సమాజ విలువల నుండి వస్తోంది. స్త్రీలని వారి శరీరాలకి, ఇంకా ముఖ్యంగా వారి లైంగిక అవయవాలకు కుదించే దృష్టిలో ఉంటుందది. అది వారి సౌందర్యాన్ని పొగిడేది కావచ్చు, అత్యాచారం జరిగితే తెగిడేది కావచ్చు. రెండూ కూడా వారి జీవిత సారాన్ని శరీరానికే కుదిస్తాయి. ఒకే నాణానికి రెండు పార్స్వాలు. తమ స్త్రీలు, పరాయి స్త్రీలకి మధ్య గీతలు గీసే ధోరణి కూడా దీనిలో భాగమే. తమ స్త్రీలు, శరీర పవిత్రతని కాపాడుకుని కుటుంబం, జాతి, మతం, కుల సమూహం నిర్ణయించిన మగవాడికి తమని తాము సమర్పించుకుని, కుటుంబ సభ్యుల కోసమే తమని తాము అంకితం చేసుకోవటమనే ఆలోచన లోను, అలాగే సన్నీ లియోన్ లేదా మియా మాల్కోవా వంటి ‘ఇతర’ స్త్రీల పట్ల బాహాటంగా వ్యక్తం చేసే వాంఛలో అశ్లీలత వుంది. తమ తమ కుల, వర్గ, పురుషాధిక్య ప్రయోజనాలకి ఏ కష్టం రానీయకుండా స్నేహితురాళ్ళని, ప్రియురాళ్లని, భార్యలని కూడా తమ స్వప్రయోజనాలకోసం వాడుకునే ‘స్వేచ్ఛ’ ని కోరుకోవడంలో అశ్లీలత వుంది. కట్నం కావాలి, వుద్యోగం చెయ్యాలి, డబ్బు తన చేతిలో పెట్టాలి, తన పర్మిషన్ లేకుండా ఎం చెయ్యకూడదు, ఎవరితో స్నేహం చెయ్యకూడదు ఇలా తమ అనంతమయిన కోరికలని తమ భార్యలు, స్నేహితురాళ్ళు, ప్రియురాలు విని, తాము చెప్పినట్లే జీవించాలని కోరుకోవడంలో వుంది. ఇటువంటి అశ్లీలత జీఎస్టీ లో వుంది, పద్మావతి సినిమా లో వుంది, దాని గురించి చేస్తున్న నిరసనల్లో వుంది.
అదెట్లా? జీఎస్టీ లో, ‘ఇతర’ స్త్రీనే కావచ్చు గాక, నగ్నంగా, తన శరీరవాద తాత్వికతని స్వేచ్ఛగా కెమెరా ముందు చెప్పటం విముక్తి కి తోడ్పడదా అని అడగొచ్చు. ప్రపంచ వ్యాప్తంగా తెల్ల జాతి స్త్రీలు (మిగిలిన వారితో పాటుగా) పని స్థలాల్లో ఇటువంటి లైంగిక విముక్తి కోరుకునే స్వేచ్ఛా తత్పర పురుషుల నుండి ఎదుర్కున్న వేధిపులకి వ్యతిరేకంగా చేస్తున్న నిరసనల్ని కాస్సేపు పక్కన పెడదాం. రాంగోపాల్ వర్మ సినిమా పేరులో వున్న ఆసక్తికరమైన వ్యగ్యం కూడా పక్కన పెడదాం. ఇది మియా మాల్కోవా జీవిత కధ కాదు; ఆవిడ తాత్వికత కూడా కాదు. రాంగోపాల్ వర్మ గారు రూపొందించిన సినిమా. సినిమాలో వుంది ఆయన తాత్వికత. దాని ప్రకారం అందమైన స్త్రీలు నగ్నంగా కెమెరా ముందు లైంగిక కోరిక గురించి మాట్లాడితే అందరిలో వుండే అసలు సిసలు సత్యాలు, వాంఛలు బయట పడతాయి; అలాగే, ప్రతి స్త్రీకి (పురుషుడికి) ఎక్కువసార్లు, ఎక్కువ మందితో పడుకోవాలని వుంటుందనే ‘సత్యం’ కూడా ఈ సినిమా ద్వారా అయన ‘బహిర్గతం’ చేశారు. బహుశా మన సమాజంలో సెక్స్ చుట్టూ వుండే హైపోక్రసీ ని ఈ సత్యాలు బయటపెట్టి బద్దలు చేస్తున్నానని అయన అనుకుని ఉండచ్చు. వ్యక్తివాదానికి పరాకాష్ట గా జీవించే అయన అభిప్రాయాలని ఎంతమంది సీరియస్ గా తీసుకుంటారో తెలియదు కానీ, ఈ సినిమా ద్వారా అయన చెప్తున్న విషయాన్ని జీవిత సత్యంగానో, తాత్వికతగానో ఒప్పుకోవటం ఆలోచనా పరులకి కొంచెం కష్టమే.
లైంగిక ప్రక్రియ, లైంగికత రెండూ ఒకటి కావు. అసలు మానవ సమాజంలో లైంగిక ప్రక్రియ, లైంగికత రెండిటి గురించి జనరలైజ్ చెయ్యగలిగే సత్యాలు వుండవనేది మానవ పరిణామ శాస్త్రం (ఆంథ్రోపాలజీ) చదివిన వాళ్ళు ఎవరయినా చెప్పగలరు. ప్రతి సమాజం అనేక రకాలుగా లైంగిక కోరికలని, సౌందర్యాన్ని, కామోద్రేకాన్ని, శరీరంలో ఏది అందమైనది, ఏది మోహం కలిగిస్తుందని ప్రత్యేక రకాలుగా రూపుదిద్దుకుంటూ వచ్చింది. దాంట్లో భాగమే స్త్రీల లైంగికతని పురుషుల ఆశలకు అనుగుణంగా తీర్చి దిద్దుకోవటం. ‘ఆడదానికి సిగ్గే అందం’ అంటూ కులీన స్త్రీల లైంగికతని నియంత్రించటం లేక ‘క్రింది జాతి స్త్రీలకి క్యారక్టర్ ఉండదు’ అని వారిని వాడుకోవాటానికి మార్గం ఏర్పర్చుకోవటం రెండు దీనిలో భాగమే. ఇప్పుడు మనందరం చాలా సహజం అని భావించే స్త్రీ పురుషుల మధ్య లైంగిక చర్య మానవ లైంగికతలో ఒక భాగమే. అసలు స్త్రీలకి, పురుషులకి మధ్య మాత్రమే మోహం ఉంటుందని భావించటం హెటెరోసెక్సిజం అనే భావజాలంలో భాగం.
లైంగికతనే సరిగ్గా అర్ధం చేసుకోలేదు అనుకుంటుంటే ఇప్పుడు ఇటువంటి సినిమాల వల్ల లైంగిక స్వేచ్ఛ, స్వతంత్రం, విముక్తి వస్తాయని కొంత మంది ప్రచారం చేస్తుంటే నవ్వాలో, ఏడవాలో తెలియట్లేదు. ఇంకా చెప్పాలంటే, అసలు లైంగికత శరీరం నుండి, లైంగిక చర్యనుండి ఉద్భవిస్తుందా అన్నది ఇంకో పెద్ద ప్రశ్న. ఎక్కడ, ఎట్లా, ఎవరితో పడుకోవాలి అన్న బాహ్య, అంతర్గత సామాజిక కట్టుబాట్లు తీవ్రంగా వున్న మన సమాజంలో కులం, మతం, ప్రాంతం బయట పెళ్లి చేసుకోవటమే పెద్ద తిరుగుబాటుగా పరిణమించిందనేది ఒక పెద్ద సత్యం. ఇది లైంగిక స్వతంత్రం వైపు తీసుకెళ్లే చర్యే కదా. సెక్స్ ఎడ్యుకేషన్ వద్దనే నైతిక పోలీసులు, శరీరం అంటే సెక్స్ కోసం మాత్రమే అన్న పోర్నోగ్రఫీ ఇచ్చే చదువు మధ్యలో ఇరుక్కున్న అనేక మంది యువతకి సెక్స్ తో పిల్లలు పుడతారని కనీస జ్ఞానం లేకుండా పోయిన సందర్భంలో, లైంగిక స్వేఛ్చకి అర్ధం ఏముంటుంది? మరి అప్పుడు సెక్స్ ఎడ్యుకేషన్, కాంట్రాసెప్టివ్స్ కూడా లైంగిక స్వేచ్ఛ ప్రసాదించేదే కదా. ఇంకా ముందుకెళ్తే, ఇప్పుడు మన కోరికలు స్వతంత్రమైనవా? ఇన్ని పరిశ్రమలు, కాస్మెటిక్స్ నుండి సినిమాల వరకు, మన కోరికలని, శరీరాలని, వాటి గురించిన మన ఆలోచనలని, మనమెవరికి చెప్పుకోలేని విషయాలని కూడా ఆద్యంతం నియంత్రిస్తున్న సమయంలో శరీరాల గురించి, కోరికల గురించి స్వతంత్రంగా ఎవరు ఆలోచించగలుగుతున్నారు?
వర్మ గారి సినిమా మన కోరికలని నియంత్రించే వ్యవస్థలో భాగం కాక మరేంటి? అవయవ పుష్టి వున్న తెల్ల జాతి స్త్రీలకి చాలా కోరికలుంటాయి, మీరు కూడా వారినే కోరుకోండి, వారు కూడా ఈ అవకాశాల కోసం చూస్తుంటారు అనే ‘సత్యాన్ని’ చాటి చెప్పే ఈ సినిమా తెల్ల జాతి స్త్రీల గురించి మన సమాజంలో వున్న అన్ని మూసపోసిన ఆలోచనల్ని క్రోడీకరించట్లేదూ? కెమెరాకి అందంగా కనిపిస్తేనే సౌందర్యమని చెప్పట్లేదూ? హెటేరో సెక్సువల్ మగవాళ్ల చూపు దేని కోసం చూడ్డానికి అలవాటు పడిందో, దాన్నే పదే పదే చూపట్లేదూ? దీనిలో కొత్తేముంది, పూర్తి నగ్నత్వం తప్ప? (బట్టలేసుకోకుండా ఏమి చెయ్యగలం అని నా స్నేహితురాళ్ళని అడిగితే, మూడే విషయాలు చెప్పారు: స్నానం, డెలివరీ, సెక్స్. నిద్ర పోలేమని, తిండి కూడా తినలేమని చెప్పారు. మరి బట్టలేసుకోని మియా మేల్కొవాకి వంట ఎవరు చేస్తారు, తిండి ఎవరు పెడతారు, చలెయ్యదా, నెలసరి వస్తే పాడ్ ఎలా పెట్టుకుంటుంది, ఇంటికి ఎవరూ రారా లాంటి చెత్త ప్రశ్నలు కూడా వేశారు!)
మిచెల్ ఫ్యుకో అన్న ఫ్రెంచి తత్వవేత్త 1960 లలో పాశాత్య దేశాల్లో పెల్లుబికిన ‘లైంగిక స్వేచ్ఛ’ వాదుల ఉద్యమాన్ని విశ్లేషిస్తూ చెప్పిన మాటలు ఈ సందర్భంలో గుర్తు వస్తున్నాయి. 17, 18, 19 శతాబ్దాల్లో లైంగికతని అణగదొక్కారని, దాన్ని ఛేదించి విముక్తి పొందాలని ఈ లైంగిక స్వేచ్ఛ వాదులు వాదించారు. ఫ్యుకో అప్పటి మెడికల్, పరిపాలన వ్యవహారాలూ, జీవశాస్త్ర, న్యాయ శాస్త్ర పత్రాలు పరిశీలించి లైంగికత అణచబడలేదు, అప్పుడే లైంగికత పై విపరీతమైన ఆసక్తి పెరిగింది; ఒక క్రమంలోకి నియంత్రించబడింది అని చెప్పారు. అప్పుడు సమలైంగికులు, వివాహం బయటి సెక్స్, వివిధ వర్గాల స్త్రీ, పురుషుల మధ్య సెక్స్ వంటివి నేరపూరితం, అసాధ్యం చేసి లేదా బలవంతంగా అణిచి, కేవలం బూర్జువా కుటుంబంలో భార్యా భర్తల మధ్య మాత్రమే సెక్స్ జరిగేలా చూసారు అని. 20 వ శతాబ్దపు లైంగిక స్వేచ్ఛా వాదులు వివాహం బయటి స్త్రీ పురుషుల మధ్య సెక్స్ ని మాత్రమే లైంగిక స్వేచ్ఛగా నిర్ధారించి మరొక నమూనా ని తయారుచేశారు. ఫ్యూకో చెప్పినట్లు, సెక్స్ అప్పుడు మాత్రమే కాడు; ఇప్పుడు కూడా మార్కెట్, స్టేట్ వాదాలనుండి విడిగా లేదు. నియంత్రించబడిన సెక్స్ ఒక రకమైన పురుషాధిక్యతని సూచిస్తే, ‘విముక్తి’ చెందిన సెక్స్ మరొక రకమైన పురుషాధిక్యతని సూచిస్తుంది. సెక్స్ జరగటం అటుంచి, జరిగిందని అనుమానం వస్తే చంపుతున్న అసమ సమాజంలో ఉంటున్న మనం కొంతమంది స్త్రీ-పురుషులు ఇష్టంగా లైంగిక చర్యలో పాల్గొన్నంత మాత్రాన లైంగిక విముక్తి జరుగుతుందని ఏ ప్రాతిపదికన నమ్మగలం?
ఇష్టమయిన వ్యక్తుల మధ్య సెక్స్ అన్నది ఆనందకరమయిన చర్య. ఫ్రాయిడ్ అన్నట్లు, ఇది కేవలం అవసరమే కాదు జీవితాన్నిప్రేరేపించే ఒక శక్తి కూడా. అయితే అది స్త్రీల శరీరంలో, ఎంత అందమయిన స్త్రీలయినా సరే, ఇమిడి ఉండేది కాదు. ఆయా స్త్రీల శరీరాలు ఉండేది పురుషుల ఆనందం కోసమూ కాదు. వారి అంగీకారం, ఆనందం, ఇష్టంతో ప్రమేయం లేకుండా వారి శరీరాల్ని వాడుకునే స్వేచ్ఛ చట్టపరంగా కలిగున్న భర్తలు, అలాగే ప్రవర్తించే ప్రియులు, విటులు వున్నమన సమాజంలో సెక్స్ అందరికీ ఆనంద ప్రాయమని సాధారీకరణ చెయ్యటం చాలా కష్టం. స్త్రీలకి, స్త్రీలకి మధ్య, పురుషులకి, పురుషులకి మధ్య, అలాగే స్త్రీలకి పురుషులకి మధ్య, ఇంకా అనేక రకాల జెండర్ బంధాల్లో ఇమడని వ్యక్తుల లైంగిక సంబంధాలు వర్ధిల్లాలంటే తప్పకుండా లైంగిక స్వేచ్ఛ చాలా అవసరం. అయితే దాన్ని సాధించటానికి చాలా స్థాయిల్లో చాలా మార్పులు రావాలి. సమలైంగికత నేరపూరితం కాకూడదు, వివాహంలో రేప్ జరుగుతుందని గుర్తించి నిషేధించాలి. సెక్స్ కి అవతలి వ్యక్తి అంగీకారం అత్యంత ముఖ్యమని గుర్తించే సంస్కృతి రావాలి. ఇంకా ఇలా ఎన్నో ఎన్నో మార్పులు రావాలి.
లైంగిక కోరికని ఇంత సంప్రదాయ రీతిలో, సంకుచితంగా వ్యక్తీకరించే వర్మ గారి సినిమా లైంగిక స్వేచ్చకి దారి తీయట్లేదు సరి కదా, అన్ని సినిమాల్లాగే లైంగిక ఫెటిషిజంకి (ఒక రకమైన శరీరాల పట్ల మోజు) దారి తీస్తోంది. అంతే కాదు, పద్మావతి సినిమా గురించి స్వర భాస్కర్ అన్నట్లు - స్త్రీలని వారి యోని స్థానానికి కుదీస్తోంది. పెత్తందారీ ఫ్యూడల్ పితృస్వామ్యం నుండి ఉదార వాద పితృస్వామ్యం వైపు పయనిస్తున్న మన సమాజంలో అక్కడ చావు, ఇక్కడ సెక్స్, రెంటినీ స్త్రీలే స్వేచ్ఛగా ఎంచుకుంటున్నట్లు కనిపిస్తారు. ఆ ఎంపికలో వారి ప్రమేయం ఎంత అన్నదే మనం చర్చించాల్సిన కీలక ప్రశ్న.
Comments
Post a Comment